जनमानसको चिन्ता र सत्ताको उल्टो यात्रा । 

आम जनताको भर र भरोसा क्रमश: क्षय हुदै गएको पाईन्छ। संस्थापन पक्ष उपर चारतिरबाट आक्रोश र असन्टुष्टीका ज्वारभाटहरु उर्लेको र कता कता उर्लाएको देखिन्छ। यो वा त्यो बहानामा यो प्रष्फुटित अभिब्यक्ति उपर नजर अन्दाज गर्ने छुट कसैलाई छैन। भला यो असन्टुष्टीलाई अनेकन रंग र भंगिमामा परिभाषित गर्ने दु:साहस गरेको पनि भेटिन्छ। गत आम निर्बाचनमा रबि लामिछाको पार्टीप्रति उर्लेको जन लहर र अहिले दुर्गा प्रसाई उपर घोप्टिएको जन समर्थनको राप र तापलाई समयमै समीक्षा गर्ने ताकत राखेन भने मुलुकमा अकल्पनीय दुर्घटना हुन सक्ने सम्भाबना भेटिन्छ। यो ब्यक्त अब्यक्त शंका र चिन्तालाई केबल शासकिय स्वार्थ वा बैचारिक दिबालियापनको रुपमा चित्रित गर्ने अति बुद्धिमत्तापूर्ण प्रयोगहरु पनि प्रायोजितरुपमा अघि सारेको देखिन्छ। सत्ता समीकरण परिबर्तनको बाध्यता, मूलधारमा रहेका दलहरुको गिर्दो बिश्वसनियता, जनजीबनको बदलिदो संकटपूर्ण निरिहताले दल, संस्थापन राज्य सत्ता र ब्यबस्था उपरनै केहि कोणबाट प्रश्न उठाउन थालेको छ। राजा ज्ञानेन्द्रको प्रत्यक्ष सडक अभियान, प्रम प्रचण्ड उपरको फौजदारी मुद्धा दर्ताको प्रकरण, देशी बिदेशी शक्ति केन्द्रहरुको उदाङगो चलखेल, आम जनताको दिबालियापनको तेज रफ्तार आदि जस्ताको दृष्टान्तले बातबरण झन झन उत्तेजक बन्दै गएको देखिन्छ।   लोकतन्त्रको बेफाईदानै यो कि यस्ले स्वंय आफ्ना अन्तध्वंसहरुको जन्म पनि गराउछ। यो अन्तध्वंसका उल्टो गतिलाई रोक्न वा त्ससबाट भाग्न भने त्यति सजिलो लाग्दैन। समन्वय र सम्परीक्षणका प्रचलित मान्यताहरुको चर्को अबमूल्यन देखिन्छ। किसान बारीमै, चिकित्सक हस्पिटलमै, ब्यबसायी ब्यबसायमै, शिक्षक बिद्यार्थी बिद्यालयमै निन्दित र कुण्ठित भएको दृष्टान्त देखिन्छ। एकसरो दलका दलाल नायकहरु अलाबदिनका जादूगारी चिराग भएझै गुत्थी हाँकेर परिस्थितिलाई झन झन उग्र र पल्बित तुल्याउने  मूर्खता गरेको देखिन्छ। सबैले फाल्गुन २५ गते हुने राष्ट्रपतिको निर्बाचनको परिणाम उपर नजर लगाएका छन। निश्चय पनि यो दिन पछि नेपालको राजनीतिले एक निर्णायक हस्तक्षेप गर्ने मौकाको खोजी भने गर्ला जस्तो देखिन्छ।